Roquette's drabbles & poetry. (English and Dutch)

[Lestat 2167]

               ‘Mid where harrowing the eastern night musters forth 

         The aurora borealis ‘pon the canvas spread within a 

         Separate constellation which derives me from mine might, 

         Do I conjure up dreams spun by the golden, and the 

         Sapphire threads woven ‘tween the stars riveting ‘mid 

         Mine clouded and less insightful, barren eyes, those 

         That worry where nether ‘neath I come to toll 

 

               Blinded by an unknown light I stumble on, do I 

         Pave mine way through spectacular sights and the 

         Enchanting chambers ‘mid which mine shapelessness 

         And lustrous heavens are embroiled and are naught 

         In passive forms, and entrapped in a paradise I had 

         Not merely created for mine own sits the miracle I 

         Had not called earth, but the unbounded world 

 

               Astound and visionless in the crevasse I once called 

         Mine very heart (devoid and wanting, sans the nourishment 

         These open palms secrete) do I fall, recede in terms 

         Which once I christened the very sinful and the 

         Wickedness of man and more than what is mere man, 

         Do I swim ‘mid the Leviathan’s non-draught until 

         The hand of mine own God consigns the only 

         Life which I felt left ‘mid me, to His duress 

 

               In evermore and aurous cohering minds lie the 

         Concussing colours of loved souls entwined, and 

         ‘tween the yellow and brass, and the blue and 

         Azure am I beside myself; and restless in the 

         Corners of thine oft unearthly being do I beseech 

         for the times in which I am me — for me to know.  

[Lestat 2167]

     "An ocean resides within his being — restless, transient where his wandering vagabond-soul finds not a whisk of interludes, composed of the quintessence of the sea. There lie the billow-deep and crevasse-carved nihilities of void within his heart that even I — oft dare not so pass within; for evermore his depths inhere his longing for an endless frame of freedom, whereof his resolve was killed by the arrow winged with his own feather, so were mine undoing palms wounded by mine own skill.

 

    An ocean resides within his being — wherein I swim ‘midway until ‘tis lost that I become; the storms that wane ‘pon surfaces so glitter in splendid the reflection of that which binds me oft to him (that of where shall his golden hair so tie mine ankles to this vastness’ bottom-grounds, that of where I shall nevermore of leave, or think of mine departure) — wherein do I enmesh mine solvent, fluidic fingers; and he enters ‘pon mine being, he consumes mine frailty and foil and kisses mine savourous skin through waves that durably ingest mine heart here christened precious to his dearest soul. His maelstroms – undercurrents ‘roused through vivid beatings of his surmount, endeared clock of ceaseless time – pull me ‘way and nether of the shallow life ‘pon earth mine eyes no longer wish to see. His liquid love pours within mine breathless lungs, yet do I gasp strenuously to ‘come engrossed of his blue brilliance, yet do I yearn the stifling sentiment that pulls ‘pon mine emotion, and devotion.

 

          An ocean resides within his being — and I am his estranged, and barren sailor; 

             I sail ‘pon the zephyrs brazen through his salt-like breaths,

               lick each fallen crystal off his skin.

 

   I am the unshared, the unblended non-being of phantasmal and nonpareil of pictures; I am the siren guarding his embankments and his waterfronts. I am the God, creating thunder ‘bove his wildest dreams — and empathy; the loneliness he cradles, when I exchange mine merriment of the horizon’s sun, above the solace of the moon, a mirror coasted ‘pon his soundless waves, an ambient encompassment of wakeful whiteness, to his gloom.“  

[Lestat 2167]

    “A meadow, I am — one of individual thought-patterns, one of solitary life; and clandestine, choral verses sung to me by this one beast, sieve of this copious, emotional embodiment of me, the ending of mine life — a sonorousness of his rescinding resonance in sonance, shudders hives envisioned to mine obsolete ribcage; he stirs the bees and awakens saccharine mine crested heart, and I leak of sweetness, and sugary convulsions drenched in saporous this honey with which his voice calls ‘pon mine chest.

 

    A meadow, I am — one abundant of this which his morning’s star arouses; of rubicund red, of cerise crimson heralded of his kiss emplaced of mine resplendence — of his undivided light spread ‘cross mine divested flesh as I lay in grasslands of mine genesis. I speak his colours, I taste his envisioning appearance, and I hear the fingers with which he burns his phosphorescent rays of suave auroras to mine cadaverous skin; and what I see… what see I? The beast that he is, and is not, and yet is — for him I see heavens aflame in the afterimage that this beyond left smouldered to mine sight. For him the enchantments in mine amber seers secluded a hereafter wherein his heart was absent from their vision.

 

          A meadow, I am — throbbing in an aftermath of love;

             as each rose he plucks from mine Eden was a pull of mine frail heartstrings.

 

   And mine knees are weak with each night I died for him. With each floral-petal of mine garden he touches to his sepulchral set of lips, with the burden his beastlike bearing in significance leaves an equilibrium of composure ‘pon mine silhouette. He smothers mine all-being as an anagram — as beast that he is, he obliterates, he asphyxiates — as beast that he is not, he silences mine mourning and malaise — and as beast, he yet is all-encompassing.

 

                                                                                        Encompassing all of me.”  

[Lestat 2167]

   i.

 

                en in het wakkerende licht verliest hij de tranen van ons dageraad

                als zij opkomt in het oosten, een land vergeten

                door zijn jammerend verloop van zonden die hij pleegt en

                daardoor niet langer een almenum ziet voorkomen,

                zoals het zonlicht dat op zijn snuit zal schijnen in een

                deinum dat hij vergeet door de dauw zijn druppels, de knikkers

                van zijn ogen, die nu samentrekken als het pluis

                van uitbloeiende paardenbloemen ook gevolgd zal worden.

 

         ii.

 

                gij, verlaten wolf, zal u nu treden in verzonken

                voetstappen van uw voorgangers en huilen naar een maan

                als eenzaam als dat u bent, vanaf momenten dat uw vader

                u verliet, zal u eens weten van zijn angst en zwaar

                verlatenheid, als ook hij het goud neerslaat op pas

                geboren jongens die zijn naam niet zullen dragen in

                vereniging en samenhorigheid als een sprei van eeuwig

                sneeuw waarvan u nu uw poten optrekt als het ons is.

 

         iii.

 

                dat blauwend maanlicht waar ginds u naar ijlt, een lach

                verborgen onder een aamborstig en ook deerlijk wenen

                van de stem die hij niet langer hoort als zijn gelaat dan

                ook vertrekt bij dit geluid, dat volgens u zwaarmoedig

                valt en de keel een rapaille van beknelling geeft, weet u

                zeker dat zijn oren niet meer spits staan als uw zoekend

                grienen naar uw broeders langs een horizon fluit, als

                geroezemoes door de morgen haar bloemend glorie.

 

         iv.

 

                een vader sterk naar zijn zoon, hij die nu zonder kracht en

                passie is en hij die alleen zijn gedrag van een aantal open

                boeken kiest, hij beantwoord niet zijn roeping in de naam

                van de Heer, hij zingt niet langer een ‘heilig, heilig, heilig

                is de Heer van de hemelse machten’ als in een tijd van

                eeuwig broederschap, gevleugeld zes keer en gewaad

                in het wit van hemels pracht en praal in sterrenlicht.

 

         v.

 

                u blijft enigszins een eendelijk kind verstoten van de

                vader, hoewel zijn borst nu open staat voor zielen zoals

                de uwe, zelfs verbrand en verkoold door het zwavel van

                de hellenacht, zelfs nu staat hij nog in vuur en vlam voor

                een morgenster gevallen door de gouden poorten van zijn lieflijk hemel.  

[Sakura Seven 593]

You're absolutely brilliant.